Dokończenie z numeru 4/2008
Przykład empiryczny wykorzystania derywatu pogodowego
Efekty działania finansowego instrumentu pochodnego typu quanto zabezpieczenia
zobrazowano na empirycznym przykładzie. Wybrane elementy rachunku
finansowego pewnego przedsiębiorstwa, które zajmuje się wytwarzaniem i
dostarczaniem ciepła w pewnej miejscowości centralnej Polski pokazano w
tabeli 1. Dla tej miejscowości roczna wartość indeksu temperatury HDD z
bazą 16 stopni po usunięciu trendu przyjęła wartość średnią na poziomie
2508 punktów. Natomiast przeciętne odchylenie tego indeksu wynosi około
251 punktów. Dla uproszczenia rachunków średnią i jej przeciętną zmianę
przyjęto odpowiednio na poziomie 2500 i 250. W podobny sposób przyjęto
roczną wielkość przydzielonych uprawnień do emisji CO
2 na lata 2008-2012 na poziomie 114 760 ton, co oznacza 100% planowanego zużycia.
Analiza szeregu cen kasowych uprawnień do emisji CO
2
od początku roku 2008 pozwala przyjąć średnią cenę na poziomie 20 EUR,
a jej zmienność w skali roku na ostrożnym poziomie 25%. Pomimo
uzyskania przydziału uprawnień na oczekiwanym poziomie w badanym
przedsiębiorstwie wyraźnie widać, skutki ryzyka pogodowego (wolumenu)
oraz zmiennej ceny uprawnień (tabela 2).
W przypadku braku
zabezpieczenia roczny wynik całkowity może być mniejszy od planowanego
nawet o 815 tys. złotych (prawdopodobieństwo takiego scenariuszu wynosi
około 38%). Prawdopodobieństwo, że wynik będzie gorszy od planu o
milion złotych lub więcej wynosi blisko 8%. Należy także zauważyć, że
firma może zanotować podobne odchylenie dodatnie, jeśli tylko sezon
grzewczy będzie chłodniejszy od oczekiwanego. Rozwiązaniem pozwalającym
ograniczyć skutki powyższych czynników ryzyka jest wykupienie
zabezpieczenia pogodowego typu quanto, gdzie cena wykonania indeksu HDD
wynosi 2500, a cena uprawnień jest rynkowa. Wówczas płacąc premię w
wysokości 280 tys. złotych ryzyko wolumenu i ceny jest w całości
przeniesione na wystawcę takiego ubezpieczenia lub opcji (tabela 2).
Przy
użyciu symulacji metodą Monte Carlo wykonano analizę efektywności
takiego zabezpieczenia, uwzględniając przy tym stochastyczną naturę
wyników badanej firmy. Wyniki końcowe tych symulacji pokazano na
wykresie 1. Wyraźnie widać, że ryzyko niekorzystnych zmian zostało
silnie ograniczone. Po uwzględnieniu płatności za zakup zabezpieczenia
maksymalna strata wynosi zaledwie 450 tys. złotych, lecz taka redukcja
odbyła się kosztem obniżenia wyniku na marży. W przypadku braku
zabezpieczenia istnieje blisko 30% prawdopodobieństwo uzyskania straty
większej niż 450 tys. złotych. Należy wyraźnie zaznaczyć, że
konstrukcja wyżej pokazana jest zwykle tak modyfikowana, aby jak
najlepiej dopasować jej parametry do potrzeb i możliwości klienta.
W
praktyce oznacza to zmianę progów wykonania dla jednego lub dwóch
indeksów, określenie limitu wypłaty oraz przyjęcie innego mechanizmu
rozliczania,
np. strategii korytarza.