Mikoryza jest symbiotyczną zależnością powstającą pomiędzy żywymi komórkami korzeni roślin wyższych a niepatogenicznymi, wysoko wyspecjalizowanymi grzybami zasiedlającymi glebę. W przyrodzie zjawisko to jest regułą, natomiast jego brak stanowi wyjątek, czego potwierdzeniem może być fakt, że 95% gatunków roślin lądowych to rośliny mikotroficzne (Krupa, 2004).

Symbioza ektomikoryzowa swoją powszechność zawdzięcza przede wszystkim roli, jaką pełni w naturalnych i sztucznych ekosystemach, a którą możemy sprowadzić do dwóch podstawowych zadań, tj. fizjologiczno-żywieniowych i ochronnych. Funkcje fizjologiczno-żywieniowe związane są z tym, że ektomikoryzy znacznie zwiększają powierzchnię chłonną korzenia i efektywność pobierania wody i soli mineralnych.

XXI wiek to era ekologii uwzględniająca nie tylko ochronę i kształtowanie środowiska przyrodniczego, ale proponująca również m.in. zdrową, tanią żywność dla zwiększającej się na świecie liczby ludności. Rozwiązaniem problemu żywności w dzisiejszych czasach jest rolnictwo ekologiczne – sieć gospodarstw ekologicznych – stosujące środki naturalne, bazujące na znajomości praw przyrody i filozofii zrównoważonego rozwoju, zgodne z zasadami ekonomii i gospodarki. Wzrastający popyt na żywność ekologiczną i coraz bardziej widoczne działania konkurencyjne na rynku europejskim wymuszają pilne i skuteczne kontrolowane działania w obszarze rolnictwa ekologicznego w Polsce.

Na wsi żyje 38% mieszkańców kraju, a w rolnictwie pracuje ponad 4 miliony osób. Jednakże wytwarzają oni zaledwie 5% produktu krajowego brutto (PKB). Tak więc efektywność ekonomiczna rolnictwa jest pięciokrotnie niższa od średniej w gospodarce narodowej i sześć do siedmiu razy niż w pozostałych, pozarolniczych działach gospodarki. Składa się na to zarówno niekorzystna relacja cen i niska opłacalność produkcji rolniczej, jak też rozdrobnienie dominującego u nas sektora chłopskiego i występujące w nim przerosty zatrudnienia czy wręcz ukrytego bezrobocia [1, 2].