Według danych statystycznych, w 2010 roku w Polsce było około 14 486,7 tysięcy gospodarstw domowych, z czego około 66,4 proc. w miastach i około 33,4 proc. na wsi. Prawie 75 proc. mieszkań w miastach oraz 70 proc. na wsi wyposażonych jest w instalacje centralnego ogrzewania.

Do ogrzewania budownictwa rozproszonego i częściowo miejskiego stosowane są również indywidualne źródła ciepła, przy czym szacunkowa liczba tych urządzeń wynosi: 2,0 mln kotłów c.o.; 7,5 mln pieców ceramicznych; 1,5 mln pieców metalowych; 6,5 mln pieców kuchennych.

Przedsiębiorca korzystający ze środowiska może posiadać pozwolenia sektorowe dotyczące poszczególnych komponentów środowiska (woda, powietrze, odpady, hałas) lub posiadać pozwolenie zintegrowane, ujmujące całość korzystania ze środowiska (jeżeli jest to uwarunkowane odpowiednimi przepisami).

Na pobór wody z wodociągu miejskiego, gminnego czy też z innego zakładu obowiązuje umowa cywilnoprawna na dostawę wody (dostarczenie wody) pomiędzy dostawcą a odbiorcą wody – zgodnie z art. 6 ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (Dz. U. nr 72, poz. 747 z późń. zm).

W ubiegłym dziesięcioleciu rynek ekologii w krajach Unii Europejskiej, USA oraz w wielu innych państwach rozwijał się w tempie 6-8 proc. rocznie – czyli na ogół dwukrotnie szybciej, niż cała gospodarka w tych krajach. W Japonii rynek ten stanowił aż 18 proc. potencjału gospodarczego, w USA 17 do 18 proc., w Niemczech około 16 proc., zaś w całej UE – pomiędzy 12 a 16 proc.

A jak jest w Polsce? Uwzględniając naszą akcesję do Unii Europejskiej oraz konieczność wywiązania się z wymagań dyrektyw w obszarze ekologii – racjonalne wykorzystanie w bieżącej dekadzie około 30-40 miliardów EURO, bez stworzenia skutecznie działającego rynku ekologii i związanych z nim mechanizmów nie będzie w pełni możliwe.